Nakładem wydawnictwa Pasaże ukazała się nowa książka profesora Jerzego Madejskiego, zbierająca jego szkice o poezji współczesnej.
Tak we wstępie prezentuje ją autor:
„Zastanawiam się, jak wyraziste poetyki indywidualne rejestrują grupowe i zbiorowe doświadczenia twórcze. Znamienne, że młodzi i zbuntowani poeci zerkają na starszych (Czesława Miłosza, Tadeusza Różewicza, Zbigniewa Herberta), kontynuując ich dokonania, a niekiedy przedrzeźniając ich wiersze. U wielu współczesnych punktem odniesienia jest liryka Nowej Fali. Nie przez przypadek dołączam do tego wyboru omówienia kilku książek, w których przedmiotem analiz jest właśnie twórczość (liryczna i translatorska) Stanisława Barańczaka.
Zajmują mnie jednak nie tylko kwestie estetyki. Poezję rozumiem (zgodnie z tym, co dzisiaj akcentują teorie literatury) również jako
zapis doświadczeń indywidualnych i zbiorowych. Tu zaprzątają moją uwagę sposoby obiektywizacji tego, co się człowiekowi przydarza (miłość, rozstanie, samotność, cierpienie, rozpacz, ból…). Interesuje mnie zwłaszcza to, jak wiersz staje się niekiedy elementarną formą autobiografii.”
A tak na czwartej stronie okładki pisze o niej Paweł Próchniak
„Poetyka ekstremalna to książka literaturoznawcy. Jest rzeczowa i stonowana, uważna w oglądzie, oszczędna w wysłowieniu. Wyszła spod pióra badacza, ale tworzące ją szkice nie godzą się na jałową samozwrotność naukowego dyskursu. Szukają rezonansu ze światem poza akademią. Akcentują egzystencjalny wymiar myślenia i pisania o literaturze. Pokazują, że istniejemy w czytaniu, w ruchu lektury. Przypominają, że źródłowym żywiołem ludzkiego świata jest interpretacja.”
Jerzy Madejski, „Poetyka ekstremalna oraz inne noty o liryce i krytyce współczesnej”, Pasaże, Kraków 2021.
